Een man ligt op een bankje langs de Maliesingel. Smokingblouse aan. Hij ligt naast een stapeltje kranten met daarop een enorme vis. De twee kijken elkaar aan. In de man zit iets meer leven dan in de vis. Naast hem staat een vrouw. Ze kijkt bezorgd…
Hebben we hier te maken met een verwarde man?
Dat blijkt mee te vallen. De vrouw blijkt geen welzijnswerker, maar een fotograaf. Hetty heet ze. Ze is niet bezorgd, maar geconcentreerd op zoek naar een mooie foto. De vis is een rode poon.
,,Alleen in Utrecht kan je zulke mooie, grote rode ponen krijgen,’’ zegt ze. De man heet Bernhard Christiansen. Hij is dichter, acteur, theatermaker, schrijver. Alleskunner.
En vissenliefhebber?
Voor deze gelegenheid even wel, ja. Of beter, gedurende de voorstelling waar hij binnenkort in gaat spelen in Eindhoven op een Nederlands/Vlaams festival, heeft hij een soort haat-liefde-relatie met de vis. Hetty is nu promotiefoto’s aan het maken…
– ,,Je hoofd iets omhoog…’’
– ,,Zo?’’
– ,,Ja. Mooi. Iets liever kijken nu… Ja. Mooi… Hou z’n kop nog even een stukje omhoog.’’
– ,,Zo?’’
– ,,Ja, en iets meer gezicht alsjeblieft…’’
Bernhard laat zich gewillig regisseren. De rode poon klaagt ook niet.
Bijzondere voorstelling!
Nogal. Bernhard: ,,De voorstelling heet krantenkoorts. De rode poon speelt er een rol in. Het onder andere gaat over liefde voor de vis, de verwachtingen van het publiek en kranten. Het is een absurdistisch stuk.’’
Meer info: www.bernhardchristiansen.nl