Een troubadour met visie

Hij buldert, hij grijnst en hij heeft geen last van het gure weer: Victor ‘de troubadour’. Deze 39-jarige zingende baard op klompen wil zijn publiek verleiden en overtuigen, ‘maar vooral bereiken om ze te raken’.

Hij is een stadstroubadour met een visie. Zo staat hij nu bij de pinautomaat bij de Goorstraat; het is druk en de mensen staan daar stil, ‘waardoor je tijd hebt om ze te bereiken’. Het werkt. Vanuit de rij piekt een man een munt op zijn gitaartas.

En die klompen zitten niet alleen lekker. ,,Ze trekken ook de aandacht én maken mensen aan het lachen.’’ Hij heeft er twee piratentekens op geschilderd, ‘maar de doodshoofden glimlachen, knipogen en zijn groen, wat een blije kleur is’.

Verder zingt hij Nederlandstalig, ‘want daarmee onderscheid ik me van de Engelszingende collega’s’. En ja, ook over zijn baard is nagedacht. ,,Ik knip mijn snor bij, zodat de mensen mijn glimlach kunnen zien. Zo is mijn vrolijke uitstraling al van ver te zien.’’

Zijn imago is een belangrijk wapen in de strijd om de aandacht én de munten. ,,De laatste paar jaar is er veel veranderd op straat. Zo zijn de Roemenen gekomen. Mét hun trekzakken. De meesten kunnen niet spelen en  spreken geen Nederlands. Ze verstoren de markt.’’

Enige voordeel is dat optimist Victor met al die trekzakken in de stad  extra opvalt. Theatraal kondigt hij altijd ‘de hoofdact’ aan: de truuk met de hoed. ,,Mag ik u de eer gunnen om het ijs te breken?’’, vraagt hij op terrassen. Netjes zijn, als een heer, is het devies. ,,Mag ik u storen tijdens uw enthousiaste relaas? Heeft u iets over voor de muziek?’’

Het wérkt. Dat de mensen hem wél held geven en de collega’s negeren. Het leventje bevalt hem wel: ,,Geen manager, geen verplichtingen, geen druk. Vrijheid, dáár gaat het om. En als ze me willen betalen om te vertrekken, accepteer ik het geld niet. Geen verwijderingsbijdrage.’’