Ongehoord: Pine Bluff Memories
RUBRIEK: Rot

Recensies van niet-bestaande platen van niet-bestaande artiesten. Artiest: Turquoise. Album: Pine Bluff Memories.

Blues. Niet echt een genre voor een man met als artiestennaam Turquoise. Zou je zeggen. Toch heeft Turquoise, geboren als James McNell, een dappere poging gedaan om van zijn derde album een heuse bluesplaat te maken.

Een voor-de-oorlogse bluesplaat welteverstaan. Dat is iets anders dan de sombere Nick Drake-achtige klanken die we van hem gewend zijn.

En omdat een beetje singer-songwriter tegenwoordig minimaal één oceaan oversteekt om in een obscuur dorpje de broodnodige inspiratie op te doen, reisde Turquoise af naar Pine Bluff. Want daar groeide de – of beter: zíjn – bluesheld Big Bill Broonzy op. Turquoises missie was tweeledig: 1) ontdekken hoe de landwerker Lee Conley Bradley transformeerde tot legende Big Bill Broozy en 2) ideeën opdoen voor songs die Broonzy geschreven zou kunnen hebben.

Turquoise leerde er een viool maken van een gitaardoosje zoals Broonzy (het ding hoor je één keer met succes terug  tijdens het nummer Town Hall Blues), hij trad op in de lokale kroegen zoals Broonzy en hij spoorde een handvol kinderen op van 1 van de 16 broers en zussen van de grote Broonzy.

Tot hier een goed verhaal. Maar mogen we Turquoise vanaf heden Broonzys rechtmatige erfgenaam – of zeg maar Big Jimmy McNell – noemen? Ja en nee.

Nee, omdat Turquoise misschien wat meer tijd had moeten besteden aan de technische vaardigheden – die van Broonzy zo’n spannende muzikant maken – dan aan zijn jeugdjaren. Ragtime is nu eenmaal lastig genre en Broonzy was nu eenmaal een virtuoze en gitarist. En Broonzy had meer karakter in zijn rechter duim, waarmee hij de basssnaren bewerkte, dan Turquoise in zijn hele lichaam, zo lijkt het. Die duim moet dreunen als een stoomlocomotief en niet dreinen als een driewielertje. Échte Broonzy-blues wordt het nergens op deze plaat.

En tegelijk, ja, het leverde wel degelijk mooie dingen op: mooie luisterliedjes. Two Stages Stomp bijvoorbeeld, waarin Turquoise onder begeleiding van een springerige basshuppel beschrijft hoe blanken en zwarten tijdens de feesten gescheiden optraden en dansten.

In het liedje Memories of Pine Bluff schudt Turquoise een fraaie slowbluesdeun uit zijn snaren. Hij bezingt er Broonzys jeugdjaren. Voor de melodie heeft hij zich laten inspireren door Broozys klassieker the Glory of Love.

Memories of Pine Bluff staat vol ouderwets aandoende blues. Dat zeker. Maar als Turquoise ons wil laten dansen zoals zijn grote voorbeeld doet in Saturday Night Rub moet hij nog even oefenen.

RUBRIEK: Rot