Wie: Joris Linssen en Caramba
Wat: Cd-presentatie
Waar: Tivoli De Helling
Vanaf Schiphol doet Joris Linssen altijd verslag van de tragische, ontroerende, opgewekte en hilarische verhalen achter reizend Nederland. Over afscheid, hereniging en alles wat daartussen zit.
Zoals die man die een vrouw had ontmoet via internet. Een Russin. Type kalendermeisje. Lief ook. Begripvol. En slim. De ideale vrouw. Eindelijk zou ze naar Nederland komen. Ze zouden samen zijn. Hij blij. Zij blij. Joris erbij, om het heuglijke moment vast te leggen.
Maar ze kwam niet. Zou er wat aan de hand zijn? Hij belde haar. Nee, nee, niets aan de hand, verzekerde ze hem. Wil hij misschien nog wat geld storten?
Denk nu Schiphol weg. Voeg een sombrero toe. Een glas – nee, een fles – tequila, een jankende accordeon en zet de man aan de bar in een leeg café. Ineens is hij de hoofdpersoon in één van de liedjes van Caramba, waar Joris de zanger van is.
Ja, Joris zingt ook. Al elf jaar met zijn maatjes van Caramba. Deze zaterdagavond presenteren ze in Tivoli De Helling hun derde album: Vuur. ‘Mijn grootste vergissing’ heet het liedje over de man met zijn Russische ‘vriendin’.
Ze spelen Mexicaanse muziek. Joris zingt Nederlandse teksten, geïnspireerd door ‘het leven’. Zuid-Amerikaanse temperament, vermengd met een Nederlandse poldertragiek. Zoiets is het. ,,Het levenslied is méér dan kermis- en carnavalsmuziek,’’ vindt Joris. ,,Bij Caramba gaat het over zelfmedelijden, tragiek, weemoed, de liefde en het slagen en mislukken daarvan.’’
In de zaal staat de 84-jarige Guda Bakker uit Zaandam met haar zoon Piet. ,,Dit is geen muziek,’’ zegt ze. ,,Dit is overweldigend. Dit is het leven zelf. Joris in zó’n vent.’’
Ze steekt haar duim de lucht is. Joris doet ‘AAAAIAAAAIAIAAAIAIAA’ en stampt met z’n laarzen op de grond. Als ze zou kunnen, zou ze keihard meestampen.
—
Een hoek van negentig graden
Wie: Bierliefhebbers
Wat: Bockbierfestival
Waar: Ledig Erf
Pessimisten die het Bockbierfestival bezoeken, beschouwen dit weekend als definitief einde van de zomer. De zon schijnt, maar toch is het fris. De blaadjes vallen. De wind wordt guur. Een flinke teug van het donkere, zware bier moet troost bieden.
Optimisten beseffen dat de weliswaar zomer voorbij is, maar dat de herfst ook zo z’n voordelen heeft. Het licht is mooi. Het haardvuur knispert. Gezelligheid. Sjaal om. Dikke trui of warme jas aan.
Het is weer Bockbiertijd! Lekker bier uit mooie, ronde glazen. Wat nou troost?! Feest! Laat de winter ook maar meteen komen!
Susan Andela van Berts Bierhuis legt uit dat ook de kenners te verdelen zijn in twee kampen als het gaat om de oorsprong van bockbier. Groep 1 meent dat Bockbier ooit is ontstaan uit bieringrediënten die brouwers na een jaar druk brouwen nog in de schuur hadden liggen. Bockbier als restproduct.
Groep 2 ziet het anders: na de zomer start een nieuw bierjaar met nieuwe gerst en nieuwe hop. Alles vers. Alles nieuw. Bockbier als opmaat voor wéér een mooi bierjaar.
Hoe dan ook. Het is goed toeven op en rond het Ledig Erf dit weekeinde. Er zijn bandjes. Er is bier. Er zijn kinderwagens, sigarenrokers, wollen mutsen, handschoenen en iedereen heeft een arm die consequent in een hoek van negentig graden gebogen. In elke hand een prachtig koperkleurig biertje.
Veel mensen staan buiten. Zittend op een stenen rand langs het water, hangend over een statafel, soezend aan een picknicktafel of meedeinend met de muziek in de tent. Het wemelt van de optimisten op het Ledig Erf.
