Wie: Wereldmensen
Wat: Wereldfeest
Waar: Julianapark
Een barman uit Peru met een roestvrijstalen glimlach. Een bananenbiertje met biologische ingrediënten uit de hele wereld. En twee mannen die aan de bar hangen; eentje met een Afrikaans gewaad aan en eentje in een fc Utrechtshirtje.
Culturen die samenkomen onder een palmboom in het Julianapark. Ziedaar het Wereldfeest in een notendop. Of beter: kokosnotendop, want het exotische biertje Mongozo wordt geserveerd in een halve kokosnoot…
Proost, zeggen de heren tegen elkaar. De kokosnoot wordt bijna perfect synchroon soldaat gemaakt. Het genot van bier is universeel. Bier verbroedert. De Peruaan grijnst.
Ondertussen staat de Amerikaans-Jamaicaanse reggaeformatie Groundation op het Rabopodium te spelen voor een muur van wietdampen en komt aan de overkant van het veld het publiek bij van het overrompelende Australische dubgezelschap Dubmarine.
In het gras langs de kant ziet een groepje gehoofddoekte vrouwen hoe een man met een grote glimlach – in een geblokt broekje met een lichtgevend roze pet op – een passerend meisje op de kont slaat. Ze laat bijna haar vietnamese loempia’s vallen. Ze kunnen er gelukkig allemaal om lachen.
Etenstijd. Het begint drukker te worden bij de Italiaanse ijskar, Thaise currykraam en de rotiboer. Voor wie al dat wereldse gedoe een beetje te veel wordt, staat daar, ingeklemd tussen het veldje met de waterpijpen en de buikdanstent, een, jawel, het is er écht eentje: POFFERTJESKAR!
Poffertjes met roomboter, poedersuiker, compleet met prikkertjes voorzien van de nationale driekleur. Geen wereldfeest zonder poffertjes en bier uit een kokosnoot.
—
Alles funky, funky, funky
Wie: Funky mensen
Wat: Supernatural funkfestival
Waar: Strand Oog in Al
De kleine Tobin (volgende week 1 jaar) leunt losjes tegen de schenen van haar vader Bart. De jongste bezoeker van Supernatural beleeft de ene na de andere muzikale deja vu; haar ouders lieten haar namelijk al vóór haar geboorte proeven van de mooiste muziek. Tobin is blij.
Haar vader neemt funkmuziek het liefst zo vet en zo vies mogelijk (‘alsof je tot je enkels in de modder staat’) tot zich. En ook hij vermaakt zich prima.
Ze luisteren naar Laura Vane and the Vipertones en kopen meteen na het optreden Laura’s album. Op vinyl ‘uiteraard’.
Daar komt organisator Michiel Matthijssen voorbij. Strand Oog in Al verschiet van kleur. Alles is ineens een beetje oranje, zelfs het gras en het zand. De beeld wordt ook een beetje korrelig. Terug naar de jaren zestig en zeventig.
Matthijssen: ,,Het ontspannen en vrije sfeertje uit die tijd wilde ik neerzetten. Chille dudes. Blije meisjes. Beetje dansen. Beetje loungen.’’ Hij is geslaagd in z’n opzet.
Even verderop ligt Hans op de massafetafel van Ramona. Haar zaak heet Stille Verhalen. Het stille verhaal van Hans luidt vandaag als volgt: over een kwartiertje zijn zijn nek en rug weer soepel en zijn de knopen weggewerkt.
Vervolgens loopt hij richting podium om zich daar tussen de feestende menigte te voegen. Misschien haalt hij onderweg eerst nog even een biertje…
Het is lastig om het hier níet naar je zin te hebben. En ineens is alles ineens funky. De dames op de schommelstoel zijn funky. Die blauwe trainingsbroek daar is funky. De plaatselijke scoorterjeugd aan de andere kant van het water die ook een glimp van de muziek probeert op te vangen is funky. De hamburgers zijn funky. Het voorbijvarende schip is funky. De geïmproviseerde dance-contest is funky. Hoedjes van stro zijn funky.
En de muziek is zwart, wit, vol soul, jazzy, dampend, lekkerrrr, rond en zo nu en dan moddervet. Ook funky dus.
