Wie: (veel) muzikanten en liefhebbers van vernieuwende muziek
Wat: Festival Le Guess Who?
Waar: Zo’n beetje alle poppodia van Utrecht
Het festival Le Guess Who? was vier jaar geleden een twee avonden durend feestje in Tivoli met louter Canadese bandjes. Canadees, omdat Canada op dat moment de spannendste nieuwe muziek voortbracht, meenden de organisatoren Bob van Heur en Johan Gijsen.
Nu, bij editie nummer vier, duurt het feestje vijf dagen, speelt het zich af op zeven locaties door de hele stad en treden zo’n 80 acts op.
Liefhebbers met polsbandjes om lopen, fietsen en zwalken met een programmaboekje in de hand dagenlang van optreden naar optreden. Bob en Johan schotelen hen wederom acts uit Canada voor, maar ook uit Amerika, Zweden, Jamaica.
Het is een slijtageslag voor de muzikale fijnproever. Zondag staat de laatste festivaldag op het programma…
Johan: ,,Ik ben de afgelopen week Duitse, Australische Belgische en Amerikaanse bezoekers tegengekomen. Die zijn speciaal naar Utrecht gekomen voor dit festival! En alle zalen zitten vol. Er zijn dik 5.000 bezoekers. Het festival telt écht mee.’’
Bob: ,,Wij zelf pendelen dagenlang tussen alle locaties. Steeds even kijken of de vibe goed is. Een biertje. Heeft het publiek het naar de zin? En dan weer door.’’
Johan: ,,Steeds ook even checken of de artiesten het naar hun zin hebben…’’
Bob: ,,Bij de selectie van de artiesten vragen we ons af of hun muziek prikkelt, of het vernieuwend, rauw en eerlijk is. Nou, dat ís het!’’
Johan: ,,Het publiek is erg enthousiast. En de bands zelf ook. Veel artiesten klagen soms dat ze moeten spelen, terwijl ze eigenlijk andere bands willen zien. Dat beschouw ik als een compliment. Er is te veel moois om álles te kunnen zien.’’
Bob: ,,Dit jaar hebben we een mooie, consistente line-up. Het festival is groter geworden dan we ooit durfden te dromen…’’
Johan: ,,Er zijn moeilijke elektronica, psychedelische popmuziek en spannende dj’s, veel van hen hebben nog nooit in Nederland opgetreden.’’
Bob: ,,Het was een puzzel om ze allemaal zó te programmeren dat er veel onderlinge inspiratie ontstaat. Extra vonken creëren, daar gaat het om.’’
Johan: ,,Vannacht lag ik om zeven uur in bed. Straks is de eerste halte dBase, dan volgen Ekko, Tivoi… Ik draai nu op adrenaline. Lekker.’’
Bob: ,,Morgen maar eens goed uitslapen. En daarna. Dan beginnen we rustig aan eens met nadenken over de editie van 2012.’’
—
Champagne na de schreeuw
Wie: Kunstliefhebbers en kunstenaars
Wat: Opening van Sophies AL
Waar: Archimedeslaan
De sfeer van victorie hangt in het oude schoolgebouw aan de Archimedeslaan. Glazen vol champagne staan opgesteld in rijen van tien. Er zijn hapjes, er is muziek en op het podium zet Marion Jacobse een schreeuw in.
Ja, het is de welbekende schreeuw vóór cultuur en tegen bezuinigingen op deze sector. En nee, los van deze ene schreeuw wil eigenlijk niemand klagen over beperking van kunst- en cultuursubsidies. Want in dit gebouw is zojuist Sophies AL geopend. Dat betekent: 150 werkruimtes voor kunstenaars, muzikanten en andere creatievelingen. Verder zijn er een nachtclub, expositieruimtes, een café en een restaurant.
Vandaag is feest.
,,Dit hebben we mooi voor elkaar gekregen,’’ zegt Gilbert Isabella van de PvdA. Zijn GroenLinks-collega Jan Ravesteijn beaamt dat. Ze hebben zich hoogstpersoonlijk in de gemeenteraad ingespannen voor de vier ton subsidie om dit mede mogelijk te maken.
Heren, nog een glaasje?
De creatievelingen die het pand nu bevolken hebben het werk in alle ruimtes, op alle verdiepingen uitgestald. Met een glaasje bubbels in de hand maken de kunstenaars hun bezoek wegwijs.
Er zijn schilderijen, foto’s, installaties, beelden en hier en daar wat ondefinieerbare werk. Bij elke slok champagne stelt Bubbels toch een gewetensvraag aan de aanwezigen: Moet de ware kunstenaar geld aanpakken van de overheid om dit werk te kunnen maken?
Ja, klinkt het antwoord vaak. Maar de overheid moet zich niet bemoeien met de kunst zelf, de overheid moet het mógelijk maken, verwoorden Isabella en Ravesteijn het heersende sentiment.
Geld of geen geld, Marion Jacobse, de directeur van Sophies Kunstprojecten, gaat weer onvermoeibaar op zoek naar een nieuwe gebouwen om kunstenaars in te huisvesten. Er is leegstand genoeg.
